Γίνεται πολύς λόγος τελευταία, και δίκαια, για την απόφαση της κυβέρνησης να συστήσει ειδικό σώμα αστυνομίας για τα πανεπιστήμια. Ξεκάθαρα, αυτή η απόφαση δείχνει την τάση προς έναν νέο ολοκληρωτισμό, για τον οποίο η απάντηση σε όλα τα κοινωνικά ζητήματα είναι περισσότερη αστυνομία. Θέλουμε όμως εδώ να σταθούμε εν συντομία στις επιπτώσεις που έχει αυτή η εξέλιξη για το μέλλον των επισφαλών εργαζομένων του πανεπιστημίου.
Για να μη μασάμε τα λόγια μας, οι σχεδιασμοί για αστυνομία των πανεπιστημίων στρέφονται ξεκάθαρα ενάντια στους αγώνες και τις δίκαιες διεκδικήσεις των επισφαλών, όπως στράφηκαν ενάντια σε παρόμοιες διεκδικήσεις σε ολοένα εντεινόμενο βαθμό τα τελευταία χρόνια. Με λίγα λόγια, η εργαζόμενη ως επισφαλής στο πανεπιστήμιο θα βρίσκει απέναντί της σε κάθε διαμαρτυρία, σε κάθε συγκέντρωση, σε κάθε δημόσια δράση της, ένα οργανωμένο ένοπλο σώμα. Πρόκειται, πρακτικά, για τη μετατροπή των δίκαιων αιτημάτων και των αγώνων των επισφαλών σε ποινικό αδίκημα. Πήραμε ήδη μια γεύση αυτής της λογικής με την πρόσφατη εισβολή στη Φοιτητική Εστία του Πανεπιστημίου Αθηνών, ως απάντηση στους αγώνες των φοιτητών/τριων για στέγαση και σίτιση.
Η παρουσία όμως αστυνομίας μέσα στις σχολές ουσιαστικά αλλάζει το χαρακτήρα του χώρου, από δημόσιο σε φυλασσόμενο, περίκλειστο, ιδιωτικό. Από χώρο συμπερίληψης και σύνδεσης σε χώρο παραγωγής αποκλεισμών. Τα ελληνικά πανεπιστήμια δεν είναι μόνο εκπαιδευτικά ιδρύματα, αλλά και χώροι ανοιχτοί στην κοινωνία, που καλύπτουν διάφορες ανάγκες πέρα από την εκπαίδευση. Η παρουσία οπλισμένων ένστολων με δικαίωμα ελέγχου της κίνησης μέσα στους χώρους, θα αλλάξει διαμιάς τον ανοιχτό αυτό χαρακτήρα και τον μετατρέπει σε ένα τόπο καταστολής, όπου οποιεσδήποτε δραστηριότητες πέρα από τις «επίσημες» (αλήθεια, ποιες είναι αυτές;) μεταμορφώνονται σε πιθανά παραπτώματα.
Η αστυνόμευση ουσιαστικά αποκόπτει την τελευταία σύνδεση που είχε το πανεπιστήμιο, και ειδικά οι κοινωνικές επιστήμες, με την δύναμη αλλαγής της κοινωνίας, τα κοινωνικά κινήματα των από τα κάτω. Οι πανεπιστημιακοί χώροι στην Ελλάδα δεν πολιτικοποιήθηκαν εξαιτίας μιας φανταστικής «ηγεμονίας της αριστεράς», αλλά διότι αποτέλεσαν ανοιχτούς χώρους συνεύρεσης των από τα κάτω, χώροι όπου υπήρχε η δυνατότητα να συντελεστούν συναντήσεις, διάλογοι, κόντρες, δίκτυα και οργανώσεις. Σε αυτή τη ζωή που συστήνεται με όρους καθημερινών πολιτικών πρακτικών είναι αλλεργικός ο νέος ολοκληρωτισμός, διότι καταλαβαίνει τη δυναμική της ως κινητήρια κοινωνικών αλλαγών. Για μας, τις επισφαλείς εργάτριες γνώσης, η συνθήκη αυτή αποτελεί ακόμα μια απειλή στην ίδια μας την υπόσταση ως αγωνιζόμενες που συμμετέχουν σε αυτή την κοινωνικοποιημένη γνώση και πρακτική.
Η απόφαση για σώμα αστυνομίας στα πανεπιστήμια έρχεται σε μία περίοδο όπου η σχέση μας με τον δημόσιο χώρο, αλλά και με τον/την άλλο/η στον χώρο αλλοτριώνονται ήδη μέσα από την κανονικοποίηση μιας ιδιάζουσας χρήσης του, όπως επιβάλλουν τα πρόσφατα περιοριστικά μέτρα για τη διαφύλαξη της δημόσιας υγείας. Δεν μπορούμε παρά να καταθέσουμε την αγωνία μας για το πώς και πόσο ακόμα μπορεί να καναλιζαριστούν τα σώματά μας και οι “διαδρομές” τους υπό τη συνθήκη της συστηματικής επιτήρησης. Και της σταθερής, συνεπακόλουθα, απειλής μιάς “τιμωρίας”.
Με αυτά κατά νου, η στήριξή μας στις κινητοποιήσεις ενάντια στο νέο νόμο είναι μονόδρομος.
precademics